معماری پایدار اصطلاحی کلی است و به ساخت ساختمان‌هایی اطلاق می‌شود که برای محدود کردن تأثیر بشریت بر محیط طراحی شده‌اند. در واقع یک رویکرد سازگار با محیط زیست به ساختمان امروزی است که هر جنبه ای از مراحل برنامه ریزی و ساخت را در بر می‌گیرد. این بحث گستره وسیعی رو از طراحی تا اجرای سیستم های گرمایش، سرمایش، لوله کشی، زباله و تهویه و… را شامل می‌شود. ادغام کردن سازه‌ها و هماهنگ کردن آن ها با محیط و چشم انداز طبیعی نیز از دیگر رویکردهای این سیستم می‌باشد. بسیاری از شیوه ها و اصول مورد استفاده در معماری پایدار ریشه در شیوه های ساختمانی باستان دارد که با ظهور مواد مدرن و تولید انبوه در عصر صنعتی دگرگون شدند.
از ویژگی‌های معماری پایدار میتوان به موارد زیر اشاره نمود:
-تمرکز کلی در معماری پایدار بر کاهش تأثیرات زیست محیطی انسان بر محیط زیست است.
-محدود کردن مصرف بیهوده انرژی با استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر مانند صفحات خورشیدی و سیستم های گرمایش، سرمایش و تهویه طبیعی
-ساختمان‌هایی که به کمترین میزان ممکن انرژی مصرف می‌کنند.
-سیستم های حفاظت از آب مانند جمع آوری آب باران و بازیافت آب خاکستری
-سقف‌های سبز، دیوارهای زندگی برای خنک سازی طبیعی و سلامتی و رفاه افرادی که در داخل کار و یا زندگی می کنند.
-ادغام در محیط طبیعی و چشم انداز اطراف
-استفاده از مواد تجدید پذیر مانند بامبو، کنف، چوب پنبه، کتان و سویا و …
